Nadat een gevangenis in Ushuaia gebouwd was, werd een spoorlijn aangelegd als een vrachtverbinding om de gevangenenkampen te kunnen voorzien. De zogenaamde “gevangenistrein” werd specifiek gebruikt voor het transporteren van gevangenen en hout naar de kampen. Nadat de gevangenis sloot in 1947, werd de trein nieuw leven ingeblazen en gerestaureerd met moderne voorzieningen om te gebruiken als een erfgoedtrein. Al gauw werd het een toeristische attractie omdat het bekend staat als de meest zuidelijk functionerende spoorweg ter wereld. Vandaag de dag, rijdt de “eind van de wereld trein” zeven km, onder meer door een deel van het ontoegankelijke Tierra del Fuego Nationaal Park.

De MS Expedition is een Canadees expeditie Cruiseschip. Origineel gebouwd als auto/passagiersveerboot in 1972, werd het schip in 2008 omgebouwd tot cruiseschip. Het heeft gevaren onder verschillende namen zoals Kattegat, nf Tiger en Ålandsfärjan. Vandaag reist de MS Expedition door de polaire gebieden met een maximum capaciteit van 134 passagiers, inclusief gidsen en onderzoeksexperten met verschillende vakgebieden aan boord. Met een lengte van 105 meter is het schip ontworpen met veiligheid hoog in het vaandel: het presteert goed in ruige weersomstandigheden en heeft vooruitkijkende sonar die de kans op aanvaringen met riffen, stenen of ijs verkleint. De constructie voldoet aan de eisen van de Fins-Zweedse ijsklasse 1. Na een restauratie van $ 13 miljoen in 2009 en nieuwe motoren die $ 10 miljoen kostten, is de MS Expedition het snelste expeditieschip dat in de polaire gebieden vaart – ze kan een snelheid van 17 knopen (31,48 km/u) bereiken.

Bewegingsziekte is de naam van het gevoel dat je krijgt wanneer de beweging die je met je binnenoor voelt, verschilt van de beweging die je visualiseert. Het is een algemene toestand die optreedt bij mensen die zowel met de auto, trein, vliegtuig of boot reizen. In verband met boten wordt bewegingsziekte ook zeeziekte genoemd. Bij het reizen met de boot kan het bijzonder moeilijk zijn om bewegingen visueel te detecteren, omdat water geen vaste punten biedt waarmee bewegingen visueel kunnen worden beoordeeld. Slechte zichtomstandigheden, zoals mist, kunnen zelfs de zeeziekte verergeren. Aangezien de Drake passage bekend staat als een onvergevingsgezind water dat extreem ruw kan zijn, kan het zelfs de sterkste maag doen draaien.

Pinguïn Eiland maakt deel uit van de Zuidelijke Shetland Eilanden. Het heeft de naam te danken aan het grote aantal pinguïns die de kusten van het eiland bezetten. Er zijn slechts 17 soorten pinguïn wereldwijd, waarvan er zeven van hen kunnen worden beschouwd als “Antarctische Pinguïns”, zoals de Adéliepinguïn, Ezelspinguïn en de Koningspinguïn.

Als een ijsvrij eiland ondersteunt het gebied toendra vegetatie bestaande uit mos, korstmossen en algen, terwijl zeevogels, pinguïns en zeehonden zich in de omringende wateren voeden. Pinguïn Eiland wordt bedekt met een basaltische scoria kegel (vulkaan) genaamd Deacon Peak, die ongeveer 300 jaar geleden actief was.

Als een soort van de baleinwalvissen groeit de bultrug tot een lengte van 12 tot 16 meter en een gewicht van ca. 36 ton. Hun indrukwekkende zwart-witte staartvin kan tot een derde van hun lichaamslengte bereiken. Het is bekend om een van de meest energieke grote walvissen te zijn met zijn spectaculaire sprongen, en klappen op het water met haar vinnen. Walvissen zijn over het algemeen nieuwsgierig naar nabijgelegen objecten, waardoor ze vaak op walvis spottende boten benaderen en gedurende vele minuten onder of dichtbij de boot blijven.

Ze werden buitensporig gejaagd, waardoor hun bevolking met ongeveer 90% gekrompen was alvorens een moratorium in 1966 werd opgelegd. Tegenwoordig wordt de wereldwijde bevolking van Bultrugwalvissen geschat op ongeveer 80.000.

De Ezelspinguïn is een middelgrote soort pinguïn die op de rotsachtige eilanden van de Zuidelijke oceaan / de Antarctische oceaan wordt gevonden. De karakteristieke brede witte streep strekt zich uit als een motorkap over de top van zijn hoofd. Daarnaast heeft de Ezelspinguïn een fel oranjerode snavel en de staart is de meest prominente van alle pinguïns. Ezelspinguïns bereiken een hoogte van 51 tot 90 centimeter en weegt tussen 4,5 en 8,5 kilogram.

De Gentoo pinguïn is een bedreigde diersoort, omdat het gemakkelijk wordt beïnvloed door veranderingen in het water, dat wil zeggen vervuiling en temperatuur. Hun bevolkingen zijn ook uitgeput door menselijke jacht.

Port Lockroy is een natuurlijke haven op het eiland Wiencke, Antarctica. Elke zomer, van november tot maart, runt een klein team met medewerkers van het Verenigd Koninkrijk Antarctic Heritage Trust een klein museum, een winkel, een postkantoor en onderhoudsprogramma in de haven.

Hoewel de basis vrij klein en eenvoudig is, biedt Port Lockroy een spectaculair berglandschap, evenals een royaal dierenrijk en is van historisch belang.

Nadat de haven in 1904 is ontdekt, is Port Lockroy ontwikkeld tot een haven voor de walvisvaart van 1911 tot 1931. Het skelet dat u in de video kunt zien is een levendige herinnering aan het verleden van de haven: beginnend met de schedel van een blauwe walvis assembleert het team van Port Lockroy verzamelde botten van verschillende walvissen om een idee te geven van hoe prachtig die dieren waren. Alle botten die bij de haven zijn gevonden, zijn resten van de oude walvissen.

Blauwe walvissen zijn eigenlijk de grootste dieren die ooit op aarde leefden. Echter, agressieve jacht in de jaren 1900 dreef ze naar de rand van uitsterven. Hoewel blauwe walvissen sinds 1966 beschermd zijn, zijn er vandaag wereldwijd slechts nog 10.000-25.000 dieren.

Paradise Harbor, ook bekend als Paradise Bay, is een natuurlijke haven op het Westantarctische schiereiland. De naam Paradise Harbor verwijst naar de onmiskenbare schoonheid van de baai, die omringd wordt door verschillende bergen en majestueuze ijsbergen.

Het Brown Station is een wetenschappelijk onderzoeksstation in Paradise Bay. Dankzij de locatie werd het station een populaire excursiebestemming om het Antarctische landschap en dieren in het wild te verkennen. Daarnaast is het weer in Paradise Bay relatief mild door de nabijgelegen bergen die de baai van sterke winden beschermt. De gemiddelde jaarlijkse temperatuur is ca. 2 °C.

Antarctica heeft nog nooit een inheemse bevolking gehad, er zijn geen inheemse bewoners. Bijgevolg is Antarctica een van de weinige plaatsen wereldwijd die echt kan beschreven worden als ontdekt.

Tot op heden leeft er nog niemand definitief in Antarctica. Antarctica heeft geen commerciële industrieën, geen dorpen of steden. De enige lange termijn ‘nederzettingen’ in Antarctica zijn wetenschappelijke basissen. Het aantal mensen dat betrokken is bij wetenschappelijk onderzoek en ander werk in Antarctica varieert, afhankelijk van de seizoenen, tussen ongeveer 1.000 tot 5.000 onderzoekers.

De Antarctische pelsrob wordt voornamelijk gevonden in de Zuidelijke Oceaan in de buurt van de Antarctische Convergentie. Ze zijn een type van slechts negen soorten pelsrobben wereldwijd. Net als elke soort pelsrob was de Antarctische pelsrob in de late 18de en 19de eeuw zwaar gejaagd voor zijn vacht. In de vroege 20ste eeuw was de Antarctische pelsrob bijna uitgestorven. Echter, heeft een kleine bevolking overleefd en zich vermenigvuldigd om hun bevolkingsniveau te herstellen.

De meesten van de huidige bevolking broeden op de oevers van Zuid-Georgië, een Brits overzees grondgebied in Antarctica.

Deception Island maakt deel uit van de Zuidelijke Shetland eilanden. Het eiland wordt beschouwd als een actief en doorlopend “significant vulkanisch risico”. Het centrum is de caldera van een actieve vulkaan die de lokale wetenschappelijke stations in de late jaren 60 ernstig beschadigde. Daarnaast is Deception Island waarschijnlijk de meest comfortabele plek om te zwemmen in Antarctica. De wateren zijn erg kalm en redelijk mild voor Antarctische normen, waar de watertemperaturen het hele jaar door rond het vriespunt zweven.

Port Foster, de haven van het eiland, staat bekend als een van de veiligste havens in Antarctica. Het was vanaf 1906 tot 1931 een walvis- en zeehondenstation. Vandaag zijn er een aantal reusachtige roestende vaten die bezoekers aan die oude jachtdagen herinneren. De vaten werden gebruikt om walvisvet en bedervende botten te koken.